Addendum to The Rules:

Rule #96 // Monteer een fietsbel op je wielrenfiets

Rijd niet met een triple, koop geen witte koersbroek, zet je helm op als een pet (naar voren dus, geen ontblote voorhoofden mensen), draag zwarte schoenen met witte sokken, trek nooit een kampioenstrui aan tenzij je deze zelf gewonnen hebt, monteer geen pompje op je fiets, hang geen zadeltas onder je zadel, etc., etc..

De wielerwereld kent een keur aan ongeschreven regels, waarbij er flinke verschillen in opvatting zijn te ontwaren. Gelukkig bieden  The Rules van Velominati (95 stuks in totaal) al enige jaren houvast als gids.

Helaas wordt er in de Rules met geen woord gerept over het monteren van een fietsbel. Terwijl dit toch al jaren een punt van discussie is tijdens gezamenlijke toerritjes op de zondagochtend. Dit is een pleidooi voor een addendum op The Rules: de fietsbel montage.

Esthetiek versus Pragmatisme

De voors en tegens in dit soort discussies zijn vaak terug te brengen naar het spanningsveld tussen esthetiek en pragmatisme (& uiteindelijk veiligheid).

Allereerst over het argument van extra gewicht door zo’n bel: dat lijkt me voor ons – de normale sterfelijke wielrenmensch – van minuscuul belang. Het probleem met een fietsbel op je fiets blijft wel dat het lelijk staat. Thijs Zonneveld maakte onlangs de treffende vergelijking dat een fietsbel op je wielrenfiets hetzelfde is als een trekhaak op een Lamborghini. En dat is natuurlijk ontzettend waar.

Alle extra’s ontsieren

We hebben allemaal met veel liefde en zorg onze wielrenfiets  uitgekozen op de mooie lijnen en kleurschakeringen (ik als Bianchi rijder in ieder geval wel). Alles wat er vervolgens nog  op moet nadat je blinkende strijdros kersvers uit de verpakking komt, ontsiert.

Een nieuwe tweewieler hangen we eigenlijk het liefst voor altijd maar aan de muur boven de haard om lekker naar te kijken, om voor altijd krasvrij te houden, om nooit een spatje modder van af te hoeven vegen.

Uiteindelijk is ook dat zadeltasje toch wel handig

Gelukkig overheerst bij de meeste wielrenners de druist om er wel op uit te gaan, maar dat brengt wel met zich mee dat er moet worden ingeleverd op de onbevlekte esthetiek van de fiets. En dienen de keuzes voor robuuste praktische oplossingen zich aan.

Want ja, uiteindelijk heb je wel dat pompje nodig, is een zadeltasje met reserve bandjes, bandenlichters, multitool en fietsslotje toch ook wel handig, moet de houder voor de fietscomputer toch echt gemonteerd worden en blijkt een fietsbel onderweg op de smalle fietspaden in ons land toch ook wel extreem handig.

Het sociale ongemak van fietsen zonder bel

Zelf ben ik – ik zeg het maar eerlijk – al jarenlang een beldrager. Ook ik heb om bovengenoemde redenen fietsbel-vrije jaren gekend, maar met name het sociale ongemak waar ik in terecht kwam zonder bel, gaf bij mij uiteindelijk de doorslag voor montage.

De meer seniore dagjesfietser – vaak in koppeltjes of klein peloton – is nu eenmaal een vaak geziene gebruiker van de Nederlandse fietspaden. Met name in de weekenden hebben wij wielrenners ons daartoe te verhouden.

In mijn pre-fietsbel periode hield ik vaak even de benen stil in de hoop dat het geratel van mijn derailleur zou worden opgepikt. Vaak was er dan toch nog een ‘pardon……pardon! ‘sorry, mag ik er even langs’ nodig om de aandacht te trekken, wat altijd zorgde voor enige schrik, een vuile blik en de veelgehoorde verwensing ‘koop toch een bel’.

Gebruiksaanwijzing voor inhalen met fietsbel

Een passeerbeweging met fietsbel komt met een gebruiksaanwijzing. Even bellen en er langs is er in de meeste gevallen niet bij. Het vergt enige vorm van geduld en oefening. Inhalen met fietsbel verloopt vaak als volgt:

  • Zodra binnen gehoorbereik: 3x bellen & benen stil.
  • De man van het stel hoort je nu nog niet, de vrouw kijkt om (geen idee waarom, ik vermoed dat dit te maken heeft met het kunnen opvangen van hogere tonen)
  • Bij geen reactie: je was te vroeg met bellen. Nog een keer 3x bellen & benen stil.
  • De vrouw kijkt nu om en roept tegen haar man om aan de kant te gaan.
  • De man vraagt: ‘wat zeg je?’
  • De vrouw herhaalt nu harder ‘dat ie aan de kant moet gaan’.
  • De man kijkt over zijn schouder waarom hij aan de kant moet gaan. Let op: hij zwabbert hierbij vervaarlijk naar links. Dat gaatje dat je dacht dat er nog was om er langs te piepen is nu weg.
  • De man zet extra aan en doet zijn best om voor de vrouw te gaan fietsen.
  • Passeer met een vriendelijk opgestoken hand als dank – soms inclusief een welgemeend ‘dankjewel’ als het aardige mensen lijken en/of als ze toch ietwat geschrokken lijken van het getingel.

Een bel op de fiets is dus zeker geen ultieme oplossing voor alles, maar het inhalen gaat wel vlotter en prettiger.

Waar monteer je een bel op je wielrenfiets?

Niet alleen voor het inhalen is een fietsbel aan te raden natuurlijk, maar ook voor je eigen veiligheid en die van anderen. Blijft natuurlijk het esthetische vraagstuk waar je dat ding dan goed kwijt kunt, zonder dat het een potsierlijke eye-catcher wordt.

Een goede plek hiervoor is de bel op zijn kop gemonteerd aan het stuur onder de fietscomputer. Hij is dan zeker niet weggetoverd, maar valt nauwelijks meer op en je kunt er nog steeds handig bij wanneer je de handjes op het stuur hebt (bergklim stand).

Dus, Addendum to The Rules:

Rule #96 // Always ride with a bell on your bike.

(Klinkt toch beter in het Engels)