Cyclo
Alpenbrevet in Zwitserland
Het Alpenbrevet is een prachtige (en zware) cyclo in Zwitserland. Deze cyclo vindt altijd plaats eind augustus en is daarmee een ideaal hoogtepunt om je wielerseizoen mee af te sluiten.
Wanneer je wil meedoen aan het Alpenbrevet moet je er wel op tijd bij zijn; er is plaats voor maximaal 2500 deelnemers en het is in de loop der jaren een populaire fietstocht geworden.
In 2013 heb ik meegedaan aan het Alpenbrevet. Startlocatie toen was het dorpje Meiringen, Zwitserland. Zo’n 850 kilometer rijden met de auto en daardoor prima te doen voor een lang weekend. De cyclo vindt altijd plaats op een zaterdag. De startlocatie wil per jaar nog wel eens verschillen; de bergen op de route blijven hetzelfde en ieder jaar even zwaar.
Verschillende afstanden Alpenbrevet
Het alpenbrevet is er in drie smaken:
- Alpenbrevet Zilver – 3 klims, 132 km, 3875 hoogtemeters
- Alpenbrevet Gold – 4 klims, 172 km, 5294 hoogtemeters
- Alpenbrevet Platinum – 5 klims – 276 km, 7031 hoogtemeters (!)
Alpenbrevet Gold – Verslag
Alpenbrevet Gold – de afstand die ik in 2013 heb gefietst – was voor mij lang & hoog genoeg.
Route van het Alpenbrevet Gold
De route van het Alpenbrevet zoals ik die heb gefietst (als het goed is zonder omwegen)
Start Meiringen
Zaterdag in alle vroegte gaat de Alpenbrevet cyclo van start in Meiringen, Zwitersland. Na het startschot fiets je in compleet peloton Meiringen uit richting Innertkirchen. Het is nog vroeg, iedereen is een tikkie gespannen en druistig voor wat komen gaat, dus het is hier genieten van een bijzondere mix van stilte, gezoem van wielen en geratel van kettingen.
1. Grimselpass
Na het dorp Innertkirchen begint op 5 kilometer de eerste klim voor alle afstanden: de Grimselpass. Een mooie gelijkmatige klim met bovenop al prachtige uitzichten! De Grimspelpass is 26km lang en stijgt in het begin en einde gelijkmatig met 5%. Het tussenstuk is met 8% iets pittiger. Bovenop is gelijk al een bijvulpost, maar wanneer je platinum fietst moet je snel door om de afslag te halen (deze bevindt zich na de afdaling van de volgende klim en sluit al om 11h15).
Na de Grimselpass volgt de eerste afdaling en onderaan op de T-splitsing slaat de Zilver-route linksaf. Gold en Platinum gaan hier rechtsaf richting de Nufenenpass. Het is aan te raden om in de afdaling van de Grimsel en de relatief vlakke aanloop naar de Nufenpass een wiel te vinden bij een groep tempo-genoten om een chasse patat te voorkomen.
Mijn fout op de Grimselpass was dat ik te hard van start ben gegaan. Halverwege de klim kwam ik een van mijn fietsgenoten tegen langs de kant van de weg met een afgelopen ketting. Voor de Platinum route die hij wilde doen moet je al aardig doorfietsen om de afslag te halen, dus ik dacht in mijn druistigheid hem wel even naar voren te fietsen en terug te brengen naar de anderen.
Op deze dag heb ik een harde les geleerd om nooit meer met krachten te smijten aan het begin…
2. Nufenenpass
Met een lengte van 12,8 kilometer en een gemiddelde stijging van 9% is de Nufenenpass een ware kuitenbijter. Wel een super mooie klim door een groen dal, maar ik ging hier al compleet kapot omdat ik de Grimselpass te druistig ben opgefietst. Die betaalde zich uit. Bovenop is ook hier een checkpoint om bij te tanken. Naast de gebruikelijke gelletjes, repen, bananen en sinaasappels, kun je je tegoed doen aan heerlijke boullion en kaas uit de streek. Dus ja, de Zwitsers weten een goed buffetje neer te zetten!
Na de Nufenenpass volgt een lange afdaling, die in het begin niet al te relaxed is omdat de weg op bijna Belgische wijze bestaat uit een aaneenschakeling van betonblokken. Handjes aan het stuur dus. Lager het dal in is het een lange afdaling over een brede weg richting Airolo.
3. Gotthard Pass
In Airolo scheiden de helden zich van de sterfelijke mannen. De Platinum route gaat hier recht door, de Gold gaat linksaf de ‘Passo del San Gottardo’ over. In Airolo is tevens het checkpoint waar je dan voor de platinumroute op tijd langs moet.
Toegegeven: ik had me niet heel goed ingelezen… bij die eerste strook klinkertjes op een kwart van de Gotthard Pass aangekomen, wist ik niet dat dit een voorbode zou zijn voor wat komen zou… Ben je namelijk halverwege de Gotthard dan bestaat het wegdek tot aan de top enkel en alleen maar uit klinkertjes. Klimmen en klinkertjes…met al twee bergen in de benen.
Om mij heen begonnen de eerste mannen af te stappen en hijgend over het stuur van hun fiets te hangen. Hier werkte dit voor mij nog moraal verhogend: “Ik stap nooit af tijdens een klim; nu niet, nooit niet. “. Tja, principe kwestie.
Bovenaan de Gotthard is een restaurantje en ook weer prachtig uitzicht over het dal (als je daar nog oog voor hebt). De afdaling naar het welkome checkpoint bij Andermatt is lekker uitrollen naar de soep en kaas.
4. Sustenenpass
Vanaf Andermath wordt de afdaling wat linker, omdat je hier tussen het drukke verkeer komt te fietsen. Ook hier rustig afdalen dus; vanuit de organisatie geldt een verplichte onderlinge afstand van 15 meter. Op naar de voet van de Sustenenpass. Met verse soep en kaas in de benen had ik toen nog het idee dat die laatste klim dan ook nog wel zou lukken. Op karakter. Moraal.
Niets was helaas minder waar: aan het begin van de klim brak de zon door en het begon warm te worden in dit windloze dal. Om mij heen begonnen nu mannen bij bosjes te sneuvelen: fietsen lagen in de berm, mannen lagen her en der verspreid met de neus in het gras. Geen oppeppende omstandigheden als bij jezelf ook het lampje langzaam uitgaat.
Toegeven (wederom) ik had me niet goed ingelezen en was daardoor aan het gissen naar de resterende afstand naar de top. Toen ik dacht er bijna te zijn en op mijn tandvlees nog een laatste spurt er uit wist te persen, bleek het dal naar links af te slaan en de top nog minstens 8 kilometer verder te liggen.
Dat was mijn breekpunt.
Daar, op de Sustenenpass, ben ik voor het eerst tijdens een klim uitgeklikt, heb mijn fiets in het gras gegooid en ben bij de andere kermende mannen gaan liggen. He-le-maal leeg appte ik naar huis dat dit de hobby voorbij was.
Na een kwartier kwam er weer wat moraal terug, ben ik ingeklikt en in het wiel van een lotgenoot gekropen. De slotafdaling van de top van de Sustenenpass richting Meiringen is fenomenaal mooi, zowel qua landschap als parcours.
Finish in Meiringen
Eindelijk in Meiringen aangekomen was het tijd voor een welverdiende Paulaner en bratwurst. En het wachten was nu op de fietsgenoten die met de Platinum bezig waren. Lang hebben we staan wachten bij de finish, turend naar de bocht in de verte waar nog druppelsgewijs renners vandaan kwamen. “Nog 40 man in koers” aldus de speaker. Het werd al donker, het begon licht te regenen. Tweehonderzeventig kilometer…5 bergen….7000 hoogtemeters: halen ze het wel? Zijn ze gestrand? “Nog 20 man in koers” aldus de speaker. Puntje van de stoel: daar komt een…JA dat zijn ze! In een van de laatste groepjes kwamen ze aangefietst: de Helden
Meedoen aan het Alpenbrevet?
Het Alpenbrevet kan ik van harte aanraden om op je palmares te zetten. De omgeving, het parcours, de klims: het Alpenbrevet vormt een pittige uitdaging om tijdens je wielerseizoen naar toe te werken.
Inschrijven meer informatie over het Alpenbrevet vind je op Alpenbrevet.ch